Vandaag ben ik verdrietig

Vandaag ben ik verdrietig. Gewoon. Zo werd ik wakker. Rustig en verdrietig. Ik kan daar tegenwoordig beter mee omgaan. Verdriet mag er zijn. Ik mag er zelfs naar luisteren. Het verdriet ruimte geven. Het wil me waarschijnlijk iets vertellen. Iets waar ik bij stil mag staan.

Maar ik merk dat ik het niet makkelijk aan iemand vertel. Wel aan mijn vriendin en collega Nienke. Die reageert altijd fijn. Die zegt dan bijvoorbeeld zoiets als: “Mooi moppie, dat je dat allemaal voelt.”  Dat vind ik fijn. Het hoeft niet weg, het mag er zijn én ik hoef het niet te begrijpen. Want dat doe ik niet. Ik weet niet precies waarom ik me vandaag verdrietig voel.

Daarom vertel ik het niet graag en makkelijk aan anderen. Omdat de neiging altijd bestaat het te willen begrijpen, of om het weg te doen. Dat gaat eigenlijk bij alle gevoelens zo.

Ik zei laatst tegen een vriendin: Ik ben zo moe.
Zij: Waar ben jij nou zo moe van?

• De moeheid moest worden begrepen, die kon er niet zomaar zijn.

Mijn schoonmoeder vroeg mij laatst: Hoe gaat het?
Ik zei: Nou, ik voel me een beetje gestrest.
Zij: O jee!

• Help! een onprettig gevoel, dát moeten we niet hebben.

Ik wist niet waarom ik moe of gestrest was. Ik was het gewoon even. En daarna was ik het weer niet.

Dus zomaar verdriet voelen, zonder duidelijke reden, dat is niet iets wat ik makkelijk doe. Ik krijg direct het gevoel dat ik me moet verdedigen of verklaren. En ik ben niet de enige. Het wegstoppen van onze emoties is zelfs een teken van beschaving geworden.

Maar dat betekent dat we onszelf in een stand zetten. Een stand waar onze echtheid niet wordt toegelaten. En waar we onszelf dus niet kunnen laten zien. Ook niet dat stuk van onze echtheid waar onze goede ideeën zitten, onze ingevingen, die dingen waar we echt voor staan. Die gaan mee achter het luik waar we ons gevoel verstoppen. En daardoor kunnen we onszelf niet laten zien en voelen we ons niet gezien.

En als we ons niet gezien voelen…… tsja, dan zouden we wel eens op een populistische partij kunnen stemmen, met een leider die ons doet dénken dat we wel worden gezien.

Ik denk dat het ongelooflijk belangrijk is dat we leren wat het verstoppen van ons gevoel met ons doet. Ik zie het als een groot maatschappelijk probleem, waar al onze leiders en (gespreks)leiders kennis van moeten hebben en mee om moeten kunnen gaan.

Bevrijd ons gevoel uit de gevangenis van het er niet mogen zijn. En zie dan eens wat we met z’n allen kunnen bereiken.

Als gevoelens geen ruimte krijgen, raken we niet alleen onszelf kwijt — maar ook elkaar.
Zoveel gesprekken blijven steken in verklaringen, meningen en oordelen. Terwijl we juist snakken naar echt contact. Naar luisteren zonder oplossen. Naar spreken zonder onszelf te verbergen.

In de Opleiding tot Gespreksbevrijder  leer je hoe je anderen daarin kunt begeleiden. Omdat de wereld mensen nodig heeft die dit kunnen — thuis, op het werk, in de samenleving.

Voel je welkom. Plan een afspraak in mijn agenda.