Vandaag is het bevrijdingsdag. We vieren dat de Tweede Wereldoorlog 80 jaar geleden ten einde kwam. We vieren de bevrijding van de bezetting en staan stil bij de waarden vrijheid, democratie en mensenrechten.
Wellicht kunnen we dit jaar bij die drie waarden extra stilstaan. Misschien kunnen we ons weer realiseren hoe kort het eigenlijk geleden is dat we zelf in oorlog waren en hoe belangrijk het is dat we voor onze waarden blijven opstaan en onze verantwoordelijkheid mogen nemen voor het behouden ervan.
Mijn ouders zijn van de naoorlogse generatie. Mijn vader werd in 1944 geboren en mijn moeder in 1946. En hoewel ze in hun bewustzijn niet zoveel van de oorlog hebben meegekregen, dragen ze het toch al hun hele leven met zich mee. Het lijkt alsof het iets is wat in hun lijven woont en wat ze daar verstopt willen houden. Angstig voor wat er zal gebeuren als de pijn van hun ouders naar buiten treedt. Niet over praten. Geen vuile was buiten. Het leed is voorbij.
Maar het leed is niet voorbij. Oorlog is niet weg als je wordt bevrijd. Dat gaat vaak door me heen als ik denk aan de jongeren in Gaza, de burgers in Oekraïne of de Syriërs die terugkeren naar hun land. Want ook bij hen zal het nog generaties duren voordat de oorlog voorbij is.
Dit jaar vier ik samen met andere gespreksbevrijders voor het eerst, ook op 5 mei, Gespreksbevrijdingsdag. Gespreksbevrijding gaat over je leren uitspreken. Juist wel over dingen praten. Bijvoorbeeld over de vuile was. En over alle pijn die je voelt. Van oorlogstrauma tot schaamte. Van onzekerheid tot ouderlijk leed. Maar ook over je verlangens, je wensen en je behoeften.
Ik geloof dat mede de oorlog, naast allerlei andere zaken, ertoe hebben geleid dat wij ons niet uitspreken. En dat we pas als we de woorden vinden die we eigenlijk willen zeggen we samen succesvol kunnen zijn. In het maken van wereldvrede bijvoorbeeld. Maar ook in het maken van gezinsvrede of innerlijke vrede. Dus laten we ons bevrijden. Van de oorlog, van de pijn, van de onmacht en van alles wat we niet durven uitspreken.
Ik denk dat iedereen hier haar of zijn eigen verantwoordelijkheid mag dragen. En ik geloof dat onze (gespreks)leiders dat nog meer mogen doen. Want zij kunnen het voorbeeld geven. Het voorbeeld in echt vrij zijn. Echt jezelf zijn. Praten vanuit je eigen hart. Weg uit de kramp van het verstoppen en op naar de warmte van het contact.
Heb een mooie dag.
Meld je aan voor mijn wekelijkse column
Je ontvangt dan als eerste mijn nieuwste columns én blijft op de hoogte van mijn trainingen, workshops en de opleiding tot gespreksbevrijder. Leuk als je je aansluit. Je bent van harte welkom.