Toen ik voor het eerst met Christel Peek sprak omdat zij bij het Gespreksbureau kwam werken, gaf ze mij het volgende voorbeeld uit haar docentenpraktijk in het MBO.
‘𝘌𝘦𝘯 𝘬𝘭𝘢𝘴𝘴𝘪𝘦𝘬𝘦𝘳 𝘪𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳𝘸𝘪𝘫𝘴: 𝘥𝘦 𝘴𝘵𝘶𝘥𝘦𝘯𝘵 𝘥𝘪𝘦 𝘯𝘰𝘰𝘪𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘱𝘦𝘯 𝘣𝘪𝘫 𝘻𝘪𝘤𝘩 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘦𝘯 𝘥𝘦 𝘭𝘦𝘴 𝘴𝘵𝘦𝘦𝘷𝘢𝘴𝘵 𝘣𝘦𝘨𝘪𝘯𝘵 𝘮𝘦𝘵 𝘷𝘳𝘢𝘨𝘦𝘯 𝘰𝘮 𝘦𝘦𝘯 𝘱𝘦𝘯 𝘣𝘪𝘫 𝘥𝘦 𝘫𝘶𝘧 𝘰𝘧 𝘮𝘦𝘦𝘴𝘵𝘦𝘳. 𝘈𝘭𝘴 𝘥𝘰𝘤𝘦𝘯𝘵 𝘬𝘢𝘯 𝘫𝘦 𝘫𝘦 𝘥𝘢𝘢𝘳 𝘮𝘢𝘵𝘦𝘭𝘰𝘰𝘴 𝘢𝘢𝘯 𝘦𝘳𝘨𝘦𝘳𝘦𝘯, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘪𝘬 𝘩𝘰𝘰𝘳 𝘰𝘰𝘬 𝘯𝘰𝘨 𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘴. 𝘡𝘰’𝘯 𝘴𝘵𝘶𝘥𝘦𝘯𝘵 𝘥𝘪𝘦 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘷𝘳𝘢𝘢𝘨𝘵: ‘𝘔𝘢𝘨 𝘪𝘬 𝘦𝘦𝘯 𝘱𝘦𝘯?’ 𝘣𝘦𝘥𝘰𝘦𝘭𝘵 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯𝘭𝘪𝘫𝘬: ‘𝘏𝘰𝘶𝘥 𝘫𝘦 𝘷𝘢𝘯 𝘮𝘪𝘫?’ 𝘈𝘭𝘴 𝘪𝘬 𝘢𝘧𝘴𝘵𝘦𝘮 𝘰𝘱 𝘥𝘦 𝘴𝘪𝘵𝘶𝘢𝘵𝘪𝘦, 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘥𝘪𝘦 𝘷𝘳𝘢𝘢𝘨 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘭𝘪𝘦𝘧𝘥𝘦 𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘷𝘦𝘴𝘵𝘪𝘨𝘪𝘯𝘨 𝘯𝘦𝘨𝘦𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘵𝘪𝘦𝘯 𝘬𝘦𝘦𝘳 𝘮𝘦𝘵 𝘵𝘩𝘶𝘪𝘴 𝘦𝘯 𝘷𝘳𝘰𝘦𝘨𝘦𝘳 𝘵𝘦 𝘮𝘢𝘬𝘦𝘯. 𝘎𝘦𝘦𝘧 𝘥𝘶𝘴 𝘨𝘦𝘸𝘰𝘰𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘱𝘦𝘯, 𝘥𝘦𝘯𝘬 𝘪𝘬 𝘥𝘢𝘯.’
Ik vind dit dus zo’n goed voorbeeld van de kracht van een verbindend gesprek. En het is weer een voorbeeld van hoe docenten eigenlijk allemaal gespreksbevrijder moeten zijn.
Want ja, dit is wat ik mensen wil leren.
Dat mensen vaak iets heel anders zeggen dan ze bedoelen. En dat ze dat meestal zelf niet weten, maar dat jij dat wel moet horen. En dat als je dat doet, dat je dan verbinding met ze maakt. En dat ze dan naar je gaan luisteren. Omdat jij ook naar hen luistert. En dat je dan samen ineens best wel ver kan komen. Verder dan je dacht. Omdat iedereen zich gezien en gehoord voelt.
Dit is waar je me voor wakker kan maken.
Meld je aan voor mijn wekelijkse column
Je ontvangt dan als eerste mijn nieuwste columns én blijft op de hoogte van mijn trainingen, workshops en de opleiding tot gespreksbevrijder. Leuk als je je aansluit. Je bent van harte welkom.