De verkiezingen zijn voorbij. Nederland heeft gesproken, zeggen ze dan.
Maar is dat zo? Hebben we gezegd wat we werkelijk vinden?
Ik weet het niet.
Mijn stiefzoon heeft niet gestemd, omdat hij vond dat hij zich er niet goed genoeg in had verdiept om een weloverwogen keuze te maken. Jammer, vind ik. Ik vind stemmen belangrijk.
Maar aan de andere kant: zo zouden misschien meer mensen moeten denken.
Want hoe kun je eigenlijk stemmen als je niet weet waarop en je het alleen doet op basis van een gevoel?
En wat zegt dat gevoel dan eigenlijk?
Inย ๐ก๐ฐ๐ฎ๐ฆ๐ณ๐จ๐ข๐ด๐ต๐ฆ๐ฏย zei een van de politici die ik het hoogst heb zitten, de burgemeester van Amsterdam Femke Halsema (ik citeer uit mijn hoofd):
โ๐๐ ๐ก๐ฎ๐ข๐๐ข๐ ๐ ๐ฉ๐จ๐ฅ๐ข๐ญ๐ข๐๐ค ๐ก๐จ๐ฎ๐๐ญ ๐ง๐ข๐๐ญ ๐ ๐๐ง๐จ๐๐ ๐ซ๐๐ค๐๐ง๐ข๐ง๐ ๐ฆ๐๐ญ ๐๐ ๐ฉ๐ข๐ฃ๐ง ๐ฏ๐๐ง ๐ฆ๐๐ง๐ฌ๐๐ง.โ
Die zin is me steeds bijgebleven.
Ik ben het er zo mee eens.
Dat is denk ik precies wat er aan de hand is: mensen voelen zich niet gehoord.
En volgens mij is het vervolgens de pijn die stemt.
Die roept eigenlijk:ย ๐ฉ๐ฐ๐ฐ๐ณ ๐ฎ๐ช๐ซ, ๐ฉ๐ฐ๐ฐ๐ณ ๐ฎ๐ช๐ซ!
Of misschien zelfs:ย ๐ฉ๐ฆ๐ญ๐ฑ ๐ฎ๐ช๐ซ ๐ข๐ญ๐ด๐ซ๐ฆ๐ฃ๐ญ๐ช๐ฆ๐ง๐ต.
Wat als we zouden luisteren naar die pijn?
Als we daar eens rustig voor gingen zitten, met een kopje thee erbij?
En als we dan luisteren naar de pijn van de ander, en vertellen over de onze.
Want ook vertellen is een vorm van luisteren.
Ik vraag me af wat er was gebeurd als we dat eerst hadden gedaan.
En dรกn waren gaan stemmen.
Als de pijn gehoord is, ontstaat er ruimte.
Ruimte voor hoop, verbinding en beweging.
Daarna pas ontstaat de bereidheid om samen op te gaan voor een betere toekomst.
Een toekomst waarin we allemaal mogen bestaan.
Meld je aan voor mijn wekelijkse column
Je ontvangt dan als eerste mijn nieuwste columns รฉn blijft op de hoogte van mijn trainingen, workshops en de opleiding tot gespreksbevrijder. Leuk als je je aansluit. Je bent van harte welkom.